Rozdział 29

Znów udaliśmy do mojej ulubionej sali. Chyba właśnie w niej odbywają się najważniejsze narady i spotkania. Will, Aurelia, Esterka, Alice i jeszcze inni aniołowie, których nigdy na oczy nie widziałam powstali jak się zbliżaliśmy.

- Myślę, że nie trzeba powtarzać, czemu tu jesteśmy. Ariadne to jest Alex, James i Eli, bo Esterkę już znasz – Lilly przedstawiła chłopaków. – Oni pomogą nam sprawniej wykonać misję.

Najbardziej w pierwszej chwili rzucił mi się w oczy niejaki James, o brązowych oczach i blond włosach, ze śmiesznie upiętym na coś w rodzaju kokardy kucykiem. Biała bluza na długi rękaw tylko podkreślała jego fryzurę, a granatowe spodnie, pod którymi kryły się białe adidasy tylko dodawały całości uroku.  Za to Alex i Eli wyglądali dokładnie tak samo i to nie tylko z wyglądu. To byli bliźniacy.  Mieli na sobie białe bluzki z wygrawerowanym napisem ghost z długimi żółtymi rękawami. Ci chłopacy o bursztynowych oczach i kasztanowych włosach, z włożonymi rękami w kieszeniach jasno-niebieskich dżinsów wpatrywali się we mnie przyjaźnie.

Jako pierwszy zabrał głos James.

- Hej miło mi Cię poznać. Nie często wpada do nas śmiertelniczka.

- Mi też jest bardzo miło. Czemu Ciebie, jak i Was wcześniej nie spotkałam?

- Ponieważ patrolujemy głównie na Twojej planecie. Dzięki temu lepiej znamy tereny – wyjaśnił ten sam chłopak.

- Patrolujemy tu i tam – powiedzieli bliźniacy jednocześnie, po czym spojrzeli się po sobie.

- W takich kryzysach nasi Ziemscy kompani są niezawodni – dodała Lilly. -  Dobrze, usiądźmy zatem – zarządziła. – Nie mamy zbyt wiele czasu.

Wszyscy rozsiedli się na bufiastych siedzeniach. Nas stole znajdował się duży brulion i pióro.  Po chwili zaczęto opracowywać strategie działania.  Lilly rysowała, gdzie najlepiej wymówić zaklęcie, chroniące ich przed demonami, aby łatwiej się przedrzeć do domów i odbić rodziców. Otwarła się głośna dyskusja. Każdy coś dodawał od siebie. Po czasie straciłam rachubę, o czym oni mówią. To wszystko wydało mi się takie skomplikowane. Na koniec zaczęto rozpatrywać, kto ma zostać ze mną tu w Krainie i opiekować się mną. Od razu na ochotnika zgłosił się Will.

Tak...To dla niego idealny moment, żeby się wymknąć. Aż na samą myśl o tym coś mnie zakuło w sercu. Zdecydowano, że jeszcze Alice i Esterka ze mną zostaną, aby dotrzymać mi towarzystwa. Misja jak ją nazwali Ocalenie miała się już rozpocząć tej nocy. Po czasie narada dobiegła końca i wszyscy się rozeszli w swoje strony, żeby się szykować. Chciałam jeszcze zamienić kilka słów z Willem, dlatego dogoniłam go.

-  Odprowadzę Cię do pokoju – powiedział jak tylko się zbliżyłam.

Kiwnęłam głową.

- Will Ty masz zamiar iść tej nocy? Dlatego zgłosiłeś się na ochotnika? – spytałam, chodź wydawało mi się to oczywiste.  

Chłopak nic nie odpowiedział tylko szedł przed siebie z zamglonymi oczyma.

Dotarliśmy pod mój pokój. Will od razu poszedł w stronę swojego nawet się ze mną nie żegnając. Pobiegłam za nim.

- Will proszę poczekaj! – Chwyciłam go za rękaw, żeby mi przypadkiem nie uciekł.

Po chwili odwrócił się w moją stronę. Miał chłodny wyraz twarzy.

- Ariadne dobrze wiesz jak wygląda sytuacja. Nie pójdziesz tam ze mną – powiedział ostrym tonem.

Wyswobodził się z mojego uścisku i poszedł prosto do swojego pokoju.

Wiedząc, że już nic tu po mnie lekko chwiejnym krokiem udałam się do swojej sypialni, niemal trzaskając drzwiami.

Chwyciłam się za głowę, a moje oczy zalały się łzami.

Jeżeli moi rodzice nie wrócą to Audrey będzie mi jedyną bliską osobą na świecie. Ja nie mogę dopuścić, aby kolejna bliska mi osoba odeszła!

- Przepraszam wszystkich, ale niestety nie mogę tu zostać nic nie robiąc. Muszę ją ratować – powiedziałam przez łzy.

Usiadłam na łóżku i zakryłam dłonią swoją twarz. Byłam rozbita.

Lilly, Alice, Aurelia, Will, Nataniel...Oni są dobrzy i niosą dobro a ja!? Jak tu przybyłam źle się dzieję! Nawet anioły, którzy mnie nie znają ryzykują swoje życie, żeby uratować moich rodziców.

Z bezradności rzuciłam książką, którą pożyczyła mi Lilly. Opadłam na podłogę i zaczęłam płakać wiedząc, że to nic nie da. Tak nie ocalę osób, które kocham, ale to był jedyny i sprawdzony u mnie sposób na pozbycie się tych negatywnych emocji. Potem, gdy się uspokoiłam i wreszcie opamiętałam wstałam, żeby podnieść książkę. Podniosłam ją i wtedy z jej brzegu wyleciał jakiś pergamin.