Rozdział 22

Kryształek na wzór serduszka zaczął świecić intensywnym, jasnym blaskiem jak wcześniej, kiedy byłam na Ziemi.

- Will zobacz – pokazałam mu naszyjnik cała drżąc.

Wtedy jeszcze bardziej zakrył mnie plecami. Oboje staliśmy w bezruchu czekając na pierwszy ruch przeciwnika. W pewnym momencie ta postać rozpłynęła się na naszych oczach. Aż przetarłam oczy ze zdumienia.

Will spojrzał na mnie. Na jego twarzy był wypisany niepokój. 

- Nie ruszaj się - zwrócił się do mnie niemal rozkazującym tonem, po czym zaczął się dokładnie rozglądać, czy tajemnicza postać nie zmieniła przypadkiem swojego położenia. 

Nie chciałam stać bezczynnie, jak kwoka i też zaczęłam rozglądać się wokół. 

 – Chyba zniknęła na dobre – stwierdził po dłuższej chwili. Uff – Will przejechał dłonią po czole wyraźnie tym wszystkim zestresowany.

- Eh...kto to był? – zapytałam jeszcze lekko roztrzęsiona.

- Później to ustalimy, a teraz lepiej idźmy stąd – zasugerował, po czym chwycił mnie za rękę.

- To ze względów bezpieczeństwa – wyjaśnił widząc, że przyglądam się naszym dłoniom. 

- Rozumiem...

Ciągle miałam przed oczami tą postać w kapturze.

Pospiesznie wyszłam z parku prowadzona przez Willa. Przez całą drogę sztywno trzymał moją dłoń. Widać, że był spięty. Od czasu do czasu odwracał głowę, żeby sprawdzić czy nikt  przypadkiem nas nie śledzi. Ja też mimowolnie odwracałam głowę od czasu do czasu. Niespodziewanie naprzeciw nas wyszła  Aurelia. Nie wyglądała na zbytnio rozpromienioną.

- Czekałaś na nas? To dlatego wyszłaś nam naprzeciw? – zapytał Will.

- Bingo - powiedziała głośno anielica. - Szłam akurat do parku, aby sprawdzić czy tam Was nie ma.

Will zmarszczył brwi. 

- Skąd wiedziałaś, że jesteśmy właśnie tam? - zapytał ją wyraźnie zdumiony.

- Często tam chodzisz - odpowiedziała mu beznamiętnym tonem, jakby od zawsze to wiedziała.

Will jeszcze bardziej zmarszczył brwi.

- Aha. Czyli jestem dla wszystkich otwartą księgą - podsumował chłopak.

- No powiedzmy, że nie jesteś zbyt dyskretny - powiedziała z przekomarzającym uśmiechem na ustach.

Po chwili anielica obrzuciła  nas niepokojącym spojrzeniem. 

- Co się stało? Dlaczego jesteście tacy spięci?

- W grocie wszystko Ci opowiemy -  szepnął  Will patrząc na Aurelie, a ta szybko zrozumiała aluzję.

Udaliśmy się w stronę groty.

- Czy Lilianna i Nataniel wrócili? - zapytałam.

- Nie jeszcze nie, ale za to zagościł u nas ktoś inny - powiedziała Aurelia tajemniczo.

Byłam ciekawa, kogo ma na myśli.

Anielica wypowiedziała tajne hasło i  drzwi się otworzyły. Zeszliśmy krętymi schodami na dół. Moim oczom ukazała się ta piękna sala, którą podziwiałam pierwszy raz, jak tu dotarłam. Już na schodach dostrzegłam znajomą twarz.

Z Alice przy stole siedziała Esterka! Moja dawna wybawicielka.

Ta odwróciła się w moją stronę. Na jej twarzy wypisane było przerażenie.