Rozdział 27

Przez całą drogę do mojego pokoju milczeliśmy. Ciągle rozmyślałam o aniołach, które się poświęciły, żeby inne anioły mogły żyć, a także nad słowami Willa jaka jestem ważna. Może powinnam jednak zostać? – myślałam. Jeśli na to patrzeć z innej perspektywy to moja postawa jest egoistyczna. Pozbawię te anioły ostatniej deski ratunku, którą jestem o dziwo ja. Ale czy dane mi będzie żyć ze świadomością, że zostawiłam tak Audrey? Łzy napłynęły mi do oczu na samą myśl.

Will odprowadził mnie pod same drzwi mojej sypialni.

- Dzięki za odprowadzenie – powiedziałam z wdzięcznością.

- Nie ma sprawy. Jak będziesz czegoś potrzebować to jestem u siebie.

Kiwnęłam głową.

- I Ariadne... Nie chwal się, że zaprowadziłem Cię tam.

- W porządku – powiedziałam cicho.

Patrzyłam jak się oddala. Jeszcze mi pomachał zanim zamknął od siebie drzwi.

Po wejściu do pokoju od razu usiadłam na łóżku. Byłam wyczerpana.

******

Znalazłam się na Ziemi.

Czy ja śnię?

Stałam tuż przed domem, w którym mieszkałam zanim trafiłam tutaj. Bezwiednie weszłam do środka, pomimo, że cały płonął.

W całym domu panowała grobowa cisza. Zaczęłam przechadzać się z drżącym sercem po pokojach w poszukiwaniu moich rodziców. Kiedy zbliżałam się do ich sypialni moje ciało przeszył niepokój. Otworzyłam niepewnie drzwi i powolnym krokiem weszłam do środka. Rodziców tam nie było, za to w całym pomieszczeniu czułam śmierć.

Wtedy się obudziłam pod miękką tkaniną. Czułam na sobie zimny pot, który ociekał po czole.

Ja...musiałam zasnąć.

Otarłam ręką pot z czoła.

Ten sen był taki realny! Za realny!

Czy moim rodzicom nic nie jest?! Zaczęłam się naprawdę martwić.

Może Nataniel i Lilly już wrócili!

Nie myśląc długo wybiegłam z pokoju. Cały czas miałam w głowie obraz tego sennego koszmaru. I wtedy na kogoś wpadłam. Wzdrygnęłam się i spojrzałam na osobę, z którą miałam bliskie czołowe spotkanie. Zderzyłam się z Natanielem, Czyli już wrócili! Objęłam go.

- Nataniel to ty! – ucieszyłam się na jego widok, jeszcze mocniej go obejmując.

Chłopak zmarszczył brwi.

- Tak to ja... – powiedział wyraźnie zdezorientowany moją reakcją. 

Obok niego stała Lilly.

- Tak się cieszę, że nic Wam nie jest! – rzekłam uradowana.

Nie było z nimi moich rodziców, ani taty Audrey. Poczułam niepokój. Oderwałam się od Nataniela.

- Gdzie są moi rodzice? Gdzie tata Audrey? - spytałam ich.

- Za dużo demonów pilnowało Waszych domów. Nie mogliśmy ich odbić – wyznała Lilly ze smutkiem.

- Musimy zebrać więcej ludzi. Zaraz się tym zajmę – oświadczył Nataniel.

Nagle Lilly bardzo spochmurniała.

- Ariadne jest jeszcze jedna rzecz. Zanim jednak Ci o niej powiem wolałabym, żebyś usiadła.

- J...jaka to rzecz? – spytałam ze strachem.

- Najpierw usiądź - powtórzyła Lilly troskliwy, nieco stanowczym głosem.

Wszyscy poszliśmy do mojej sypialni.

Usiadłam na łóżku a Lilly tuż obok mnie. Nataniel stał naprzeciw nas. Wyraźnie unikał mnie wzrokiem.

Czułam jak bicie mego serca z każdą chwilą przyspiesza. Z nerwów zaczęłam się pocić.

Lilly zwróciła się ku mnie. W jej oczach dostrzegłam smutek i żal.

- Ariadne obiecałam, że nie będę Cię z niczym okłamywać. Teraz też nie mam takiego zamiaru.

Anielica zamknęła na chwilę oczy, wzięła głęboki wdech i zaczęła mówić:

- My anioły umiemy dojrzeć coś nawet z bardzo dużej odległości. To tak zwany Anielski zmysł...

Anielica wstrzymała wypowiedź.

Myślałam ze serce mi zaraz wyskoczy z piersi.

- Cały Twój dom został pochłonięty przez pożar. Ktoś musiał go wcześniej podpalić, a co gorsza czuliśmy w Twoim domu...

- Nie...proszę nie....

 

Zaczęłam kręcić głową. Nie mogłam zatrzymać napływających łez.

  Lilly chwyciła moją dłoń.

- Niestety...

-Moi rodzice nie żyją?! 

Zaczęło kręcić mi się w głowie.

- To... Nieprawda! Powiedzcie, że to nieprawda!!!

Czułam, że cały świat zaczął walić mi się na głowę.

- Nasza wizja nie musi się zgadzać – wtrącił Nataniel.

Słabo docierały do mnie jego słowa, jakby przez mgłę.

- A więc chcesz odebrać mi wszystko, co kocham?! Jeszcze zobaczymy!!! - wrzeszczałam w zawiści.

Musiałam wstać, czułam, że się duszę. Nie mogłam zrobić ani jednego kroku naprzód, jakby mnie ktoś sparaliżował.

-Moi rodzice, moi rodzice...- powtarzałam czując, że tracę zmysły.

Nagle siły zaczęły mnie opuszczać, a moje oczy spowiła czerń.