Rozdział 28

Obudziłam pod miękką tkaniną. Czułam na sobie zimny pot, który ociekał po czole.

Ja chyba zemdlałam.

Ten straszny sen, wizja Nataniela i Lilly...a więc to prawda...

Czułam, że uchodzi ze mnie życie w związku z tą wiadomością.

Przekręciłam się na drugi bok, nie wiedząc, co mam ze sobą zrobić. Wtedy obiłam się o kogoś. Obok mnie siedziała Alice, Aurelia i Esterka. Aurelia kiedy zobaczyła, że się obudziłam natychmiast wstała. Wzięła leżącą na taborecie przezroczystą szklankę z wodą. W tym samym czasie Esterka poprawiała mi poduszkę, a Alice trzymała moją dłoń, lekko ją gladząc. Aurelia podstawiła mi szklankę tuż pod usta.

- Pij – powiedziała rozkazującym, ale jednocześnie łagodnym tonem.

Próbowałam sama chwycić szklankę, ale ręce mi drżały. Zresztą i tak by mi nie dała jej trzymać. Czułam się jak małe dziecko, kiedy podawała mi ostrożnie wodę do ust. Wypiłam wszystko.

- C...Co Wy tutaj robicie? – spytałam zdziwiona.

- Pamiętasz jak krzyczałaś w pokoju? Potem zaczęłaś osuwać się na ziemię. Nataniel złapał Cię w ostatniej chwili i położył na łóżku. Zemdlałaś. Lilly i Nataniel czuwali nad Tobą zanim przyszłyśmy do Ciebie z odwiedzinami. Zadeklarowałyśmy, że my zostaniemy, a Lilly i Nataniel zaczną w tym czasie zbierać ludzi, aby sprawniej odbić Twoich rodziców - wyjaśniła Aurelia.

Wtedy znowu zalałam się łzami.

- Lilly nie zdradziła nam szczegółów, co było powodem Twojego zachowania - przyznała Aurelia ze smutnym spojrzeniem. - Ariadne, co się dzieję? – spytały dziewczyny jednocześnie.

Opowiedziałam im ze szczegółami, co mi się przyśniło, a potem wyznanie Lilly i Nataniela zgodne z prawdziwością snu. Dziewczyny słuchały uważnie.

- Mogę już nigdy ich nie zobaczyć – mówiłam przez łzy.

Alice mnie objęła.

- Wszystko będzie dobrze – powtarzała mi do ucha.

- Nasze wizje nigdy nie są klarowne – przyznała Aurelia próbując mnie pocieszyć.

- Skoro większość tam wyrusza to znaczy, że nie stracili nadziei – dodała Esterka.

Słowa anielic sprawiły, że zaczęłam im wierzyć.

- A wszystko już u Ciebie w porządku? – spytałam Esterkę, a ta uśmiechnęła się.

- Tak, już wszystko dobrze - powiedziała, odgarniając kosmyk swoich pięknych, długich blond włosów.

Do pokoju niespodziewanie weszła Lilly.

Jak mnie tylko zobaczyła, na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech.

Podeszła do mojego łóżka.

 - Ariadne jak to dobrze, że się obudziłaś!

Nie wiem czemu, ale nie mogłam jakoś spojrzeć w jej oczy.

-  Dziewczyny zostawicie nas same? W tym czasie możecie przygotowywać się na naradę.  

Jak to powiedziała te zaczęły kierować się do wyjścia. Jeszcze każda z nich uśmiechnęła się do mnie serdecznie próbując dodać mi otuchy. Esterka, jeszcze przejrzała się w lustrze stojącym na garderobiance zanim wyszła.

Lilly usiadła tuż obok mnie.

- Ariadne, nie chciałam, abyś dowiedziała się tego w ten sposób...

- Ja w ogóle chciałabym się nie dowiedzieć – powiedziałam powstrzymując łzy.

- Ariadne mówię Ci o wszystkim, bo dałam sobie postanowienie, że nie będę Cię okłamywać, ale to wszystko co widzieliśmy pewne nie jest. Ta wizja była krótkotrwała. Przed domem Audrey też warowały demony.

-  A więc jest iskierka nadziei, że wszyscy żyją?

- Oczywiście, dlatego wyruszamy, żeby się przekonać.

- Dobrze...

- Na pewno nie zostaniesz tutaj sama – kontynuowała anielica. – Po incydencie w lesie zostanie z Tobą kilka osób.

-  Czyli już wiesz o postaci w kapturze? – zapytałam ją.

- Tak.  Nie ogłosiliśmy na razie stanu zagrożenia, ponieważ chcemy sami na początku przyjrzeć się sytuacji z bliska, dlatego Ariadne  mów mi o wszystkim, co Cię zaniepokoi lub wyda Ci się podejrzane. 

Kiwnęłam twierdząco głową.

 

- Ariadne jeszcze jedno...Rodzice nie mówili Ci niczego o Twoim  pochodzeniu? Ufasz mi na tyle wystarczająco, żeby mi się zwierzyć?

- Ehh – zająkałam się.

 

Lilly nic nie wie o zamiarach moich i Willa względem Audrey. Czy to, że wyznam jej prawdę nie skupi zbyt wielkich oczu na mnie jak to teraz nie jest potrzebne?

Nagle do środka wszedł Nataniel. Nawet nie zapukał.

- O wiedziałem, że tu jesteś Lilly.

- Tak, dobrze, że przyszedłeś, ale pukaj następnym razem – zwróciła mu uwagę wstając.

- To by za długo trwało. To, co idziemy już opracować plan działania w związku z odbiciem taty Audrey i rodziców Ariadne?  - zapytał wymijająco.

- A już wszyscy są na dole?

- Tak, wszyscy czekają.

- A zatem chodźmy – rzekła anielica, a następnie pochyliła się na de mną. – Wrócimy do tej rozmowy później -  szepnęła.

Udaliśmy się na zebranie, żeby ustalić, co dalej.

A więc, jest nadzieja, że moi rodzice żyją. Ta świadomość, że mogę ich znów zobaczyć dała mi na nowo siłę do życia.